Billie is een super enthousiaste, lieve Cavalier King Charles Spaniël puppy van 19 weken. Zijn baasjes hadden opgemerkt dat hij veel rustiger was dan normaal en een mindere eetlust had, waarbij hij ook de brokjes uit zijn mond liet vallen. Een paar dagen daarvoor hadden ze een zwelling opgemerkt aan één van zijn kaken en hadden ze wespen in de tuin gezien. Voor de zekerheid maakten zijn baasjes een afspraak op de praktijk om Billie grondig te laten nakijken.

Op klinisch onderzoek werd opgemerkt dat Billie zijn kauwspieren zeer hard en pijnlijk waren. Ook waren we niet in de mogelijkheid om zijn mond goed te openen zonder dat dit enorm veel pijn deed.

We hadden meteen een sterk vermoeden dat Billie kauwspiermyositis had. Dit is een auto-immuunziekte waarbij het eigen afweersysteem antistoffen aanmaakt tegenover een bepaald eiwit in de kauwspieren. Billie paste nochtans helemaal niet in het plaatje want dit komt zelden voor bij honden jonger dan een jaar en bovendien behoren de Cavaliers niet tot een gevoelig ras. Typisch zijn de honden reeds 3 jaar bij een eerste presentatie. In samenspraak met de baasjes werd er bloed genomen voor verder onderzoek en reeds gestart met een ontstekingsremmer.

De volgende dag bleek Billie gelukkig toch al veel levendiger en alerter te zijn thuis, maar ook die dag konden wij zijn mond niet openen. Uit het bloedonderzoek bleek dat één vorm van kaakspiermyositis reeds kon worden uitgesloten met name eosinofiele myositis, maar de piste van een insectenbeet was nog niet uit te sluiten. Daarom werd Billie behandeld met cortisone in combinatie met antibiotica.

Een paar dagen later kwam Billie langs voor controle. Ook dan vonden zijn baasjes dat hij heel sterk verbeterd was qua levendigheid en enthousiasme. Op onderzoek bleek helaas dat Billie nog steeds zijn mond niet kon openen en dat er daarenboven ook een vermindering van volume van de kaakspieren was (atrofie). Al deze zaken samen deden toch heel sterk vermoeden dat het hier om een immuun gemedieerde afwijking ging. Na overleg werd er besloten om röntgenopnames van de kaak te maken om de botstructuren en kaakgewrichten goed te beoordelen. Hierop werden er gelukkig geen afwijkingen gevonden.

Op basis van de klachten, het bloedonderzoek, de respons op de behandeling en het feit dat er niets abnormaal op de radiografie te zien was, werd besloten om een bloedstaal op de sturen naar een labo in de Verenigde Staten. Dit is nodig om de specifieke antistoffen die bij een immuun gemedieerde kauwspiermyositis worden aangemaakt te kunnen detecteren.

Ondertussen werd de behandeling met een hoge dosis cortisone thuis verdergezet door Billie zijn baasjes die steeds verdere verbetering merkten. Na 2 weken kregen we dan ook eindelijk resultaat uit de Verenigde Staten, in het bloed van Billie hadden ze inderdaad de antistoffen kunnen aantonen waardoor we nu met zekerheid de diagnose van kauwspiermyositis kunnen stellen.

Billie doet het op dit moment super en komt nog regelmatig op controle tijdens zijn lange behandeling. De regelmatige controles zijn noodzakelijk aangezien dit een ziekte is die de mogelijkheid heeft van af en toe terug heropflakkeringen te geven.

Billie zal wel altijd een smaller hoofdje hebben omdat de kauwspieren nooit meer in hun normale toestand zullen komen. Gelukkig kan Billie wel zijn mond wijd openen want ook dit had één van de permanente letsels kunnen zijn. Maar ook met deze restletsels zal Billie een leuke en vrolijke tijd zonder pijn en zorgen tegemoet gaan bij zijn lieve baasjes!