Mila is een superschattige Zwitserse Herderpup van 15 weken oud. Vanaf dag 1 bij haar nieuwe baasjes gaf ze al met grote regelmaat over. Vaak kwam de voeding er zelfs nog onverteerd uit.
De baasjes kwamen met Mila naar de praktijk omdat ze zich ernstig zorgen begonnen te maken. Op basis van haar klachten en de bijhorende symptomen werd na een grondig lichamelijk onderzoek besloten om een RX te nemen. Op de röntgen opname is duidelijk te zien dat Mila een vergrote slokdarm (of megaoesophagus) heeft en reeds tekenen van een beginnende longontsteking.

Een megaoesophagus is de latijnse naam voor een slokdarmverwijding. Dit is een aandoening waarbij de slokdarm geheel of gedeeltelijk zijn functie verloren heeft. In gezonde toestand is een slokdarm een buis van spierweefsel. Als voedsel wordt doorgeslikt dan zorgt de slokdarmspier ervoor dat het voedsel van de mond naar de maag gaat, door steeds achter het voedsel samen te trekken. Bij een gezonde hond is de slokdarm, behalve tijdens het eten, leeg.

Bij een hond met een megaoesophagus wordt het transport van het doorgeslikte voedsel naar de maag niet ondersteund door de slokdarmspier. Het voedsel bereikt uiteindelijk de maag door de zwaartekracht. Dit gaat heel langzaam. Zo langzaam dat deze honden eigenlijk altijd voedsel of vloeistof in de slokdarm hebben zitten. Omdat er geen sluitspier zit tussen de mond en het begin van de slokdarm, kan de slokdarminhoud via de mond weer terug lopen. Dit “opgeven” van voedsel of vloeistof wordt regurgiteren genoemd. Het is belangrijk om dit regurgiteren te onderscheiden van braken.

Regurgiteren gebeurt meestal niet tijdens, maar juist enige tijd na het eten. Tijdens momenten van ontspanning, bijvoorbeeld als de hond zich draait tijdens het slapen, maar ook bij plotse verhoging van de druk in de buik, bijvoorbeeld als de hond blaft omdat de deurbel gaat. Dat zijn momenten waarop deze honden ineens voedsel of vloeistof uit de mond laten ‘vallen’. Bij Mila ging het duidelijk over regurgiteren.

Tussen de slokdarm en de maag is wel een sluitspier aanwezig. Als voedsel eenmaal in de maag zit, dan komt het er niet zomaar weer uit. Hier heeft het lichaam de braakreflex voor nodig. Braken wordt voorafgegaan door misselijkheid. Dat is bij een hond te zien aan onrustig gedrag, zachtjes piepen en kwijlen. Ook kost braken behoorlijk wat kracht. De buikspieren trekken flink samen om de maaginhoud door de sluitspier heen in de slokdarm naar boven te transporten. Honden kreunen hier vaak bij. Honden die regurgiteren vertonen geen misselijkheid, en het voedsel of de vloeistof valt uit de mond zonder dat dit ook maar enige kracht lijkt te kosten.

Bij een jonge hond kan er sprake zijn van een aangeboren probleem, bij volwassen honden kunnen spier- of zenuwaandoeningen aan de basis liggen. Soms kunnen we de onderliggende oorzaak niet vinden. Bij Mila gaan we uit van de aangeboren vorm omdat ze reeds vanaf het prille begin klachten had. Ook behoort de Zwitserse Herder tot een ras waarbij deze aandoening frequenter voorkomt.

Zelfs als de onderliggende oorzaak gediagnosticeerd en behandeld kan worden, is de beschadiging van de slokdarm meestal blijvend. De behandeling bestaat uit het aanpassen van de voeding en de tafelmanieren. Zo plaatsen we het eten hoger en leren we de hond om in zittende positie te eten en drinken. Na de maaltijd moet het dier ook een tijdje in die positie blijven zitten. De eigenaars van Mila hebben een speciale stoel – Bailey stoel - gemaakt, waardoor Mila rechtop eet. De slokdarm van de hond is dan in verticale positie, waardoor het voedsel beter in de maag zakt.

Een mogelijke complicatie van een megaoesofagus is longontsteking. Deze longontsteking ontstaat doordat voedsel vanuit de slokdarm via de mond en de luchtpijp in de longen terecht komt.
De prognose voor de hond is afhankelijk van het succes van deze maatregelen. Als er een longontsteking optreedt, dan is een behandeling met antibiotica noodzakelijk. Bij Mila waren er reeds tekenen van een beginnende longontsteking aanwezig, dus kreeg zij een kuur antibiotica voorgeschreven.

Het gaat momenteel erg goed met Mila en ze is al helemaal gewend aan haar nieuwe voedingsstijl!