Castor is een superlieve kater van 3j oud en is de broer van Kazou, onze patiënt van de maand maart.
Al toen hij amper een jaar oud was stelden we bij hem een ruisje vast op zijn hart. Daarvoor werd hij dan ook doorverwezen naar een specialist cardiologie die een volledig hartonderzoek uitvoerde.

Castor bleek te lijden aan HCM, een aandoening die meestal bij katten voorkomt en die bij bepaalde rassen ook genetisch en vaak aangeboren is.

De letters HCM staan voor hypertrofische cardiomyopathie.
Bij hypertrofische cardiomyopathie is de hartspier (myocardium) verdikt. De kamer (linker ventrikel) van het hart wordt hierdoor kleiner. Er is onvoldoende ruimte in de kamer om al het bloed dat uit de longen komt op te vangen en weg te pompen.
HCM is de meest voorkomende hartziekte bij de kat. Er zijn schattingen dat misschien wel 10-20 % van alle katten een vorm van HCM heeft. Binnen bepaalde rassen zoals de Maine coon en de Ragdoll komt de ziekte nog vaker voor, maar ook bij de gewone huiskat is HCM een veelvoorkomende ziekte.
Sommige katten krijgen al op jonge leeftijd ernstige problemen. Andere katten ontwikkelen pas op oudere leeftijd milde klachten.

Castor werd jaarlijks opgevolgd door middel van rx en echo en alles bleef stabiel.
Wel werden de eigenaren verwittigd dat een HCM plots kan verergeren. Hypertrofische cardiomyopathie kan leiden tot hartfalen (vocht in de longen), trombose (verlamming van de achterpoten) en het plotseling overlijden van de kat.

En het eerste weekend van februari gebeurde dan ook waar voor gevreesd was: plots was Castor verlamd op de achterhand en schreeuwde hij het uit van de pijn. Er werd een zadelthrombose vastgesteld, dat wil zeggen dat er een bloedklontertje gevormd wordt in het hart dat losschiet en zich vastzet in de vertakking van het hoofdbloedvat naar de achterpoten. Hierdoor krijgen deze geen bloedvoorziening meer, wat in eerste instantie erg pijnlijk is en leidt tot acute verlamming van de achterhand. De prognose hiervan is eerder slecht. Slechts een zeer klein percentage herstelt zich.

Dit was echter buiten de eigenaars van Castor gerekend, die erg gemotiveerd zijn en hun lieveling niet zomaar willen opgeven. Castor werd opgenomen in de praktijk, er werd infuus met pijnmedicatie opgestart en een intensieve behandeling om te proberen de bloedklonter op te lossen. Indien geen reactie binnen de eerste 72h wordt de prognose uiteraard steeds slechter.

Helaas zagen we weinig verbetering in zijn toestand en kregen we Castor heel moeilijk aan het eten waardoor ook nog eens zijn lever aangetast geraakte. Gelukkig is de thrombose enkel in het beginstadium erg pijnlijk, maar verdwijnt de pijn na de aute fase. Dit was dan ook voor Carla en haar dochter de hoofdreden om niet op te geven. Castor had geen pijn, dus ze zetten door!
Van zodra Castor niet meer aan het infuus hoefde en alle medicatie thuis kon toegediend worden namen ze hem, nog steeds verlamd aan zijn achterste poten, mee naar huis. En daar werd hij verzorgd alsof ze volleerde verpleegsters waren.... Hij werd gepamperd en vertroeteld, met een spuitje gevoederd, medicatie toegediend,.....en nooit gaven ze op....

Castor trok zijn plan, bewoog zich voort door de kamer door zich met zijn voorpoten voort te trekken, ging zelf naar de kattenbak om zijn behoefte te doen, en begon weer beter te eten. En zeer geleidelijk aan was er verbetering zichbaar: hij leek weer meer beweeglijkheid te krijgen in zijn poten, begon zijn achterpoten af en toe wat bij te trekken, lag plots weer bovenop het bed,.... en ja hoor, na 5 lange weken zagen we voor het eerst dat hij ook effectief weer ‘stapte’! Weliswaar nog waggelend en onzeker, maar Castor kon terug stappen!

Castor kreeg stilletjesaan zijn oude ritme en levensvreugde terug. En het stappen ging steeds beter. Hij kon terug naar buiten in de tuin voor zijn dagelijkse wandeling en genoot met volle teugen.

Eind maart belde Carla ons totaal onverwacht op met het meest droeve nieuws dat we ons konden inbeelden: Castor was die ochtend zoals gewoonlijk zijn wandelingetje in de tuin gaan doen en was daarna gezellig bij Carla komen liggen soezen terwijl zij aan het werk was aan haar computer. Plots had hij een luide schreeuw gegeven en was levenloos neergevallen....Zijn hartje had het begeven.....

We hebben getwijfeld om het verhaal van Castor te gebruiken als patiënt van de maand, omdat het verhaal helaas geen happy-end kent.
Maar Carla stond erop om het toch openbaar te maken en wil daarmee vooral de boodschap meegeven dat je niet te snel mag opgeven, hoe weinig hoop er ook is. Zolang een dier geen pijn heeft en er is nog een sprankeltje hoop is dat het goed komt, dan moet je volgens haar die kans grijpen.
Helaas is het in Castor zijn geval alsnog slecht afgelopen, maar toch zouden ze dezelfde beslissingen opnieuw nemen. Want het was het waard!
Ze koesteren elk moment dat ze samen gehad hebben en zijn zeer gelukkig met de extra tijd die ze samen met Castor gekregen hebben.