- January 24th, 2023
- Category: Theo
Patiënt van de maand januari: Theo
Theo of hoe het bij de kat van de dierenarts ook mis kan gaan….. Theo is een stoere rood-witte kater die 2 jaar geleden door onze dierenarts Sandra werd geadopteerd. Theo werd al heel snel de grote lieveling en steun en toeverlaat van dochter Madeleine. Hij laat dan ook echt wel àlles toe 😉
Patiënt van de maand januari:
Theo
of hoe het bij de kat van de dierenarts ook mis kan lopen.....
Theo is een stoere rood-witte kater die 2 jaar geleden door onze dierenarts Sandra werd geadopteerd.
Theo werd al heel snel de grote lieveling en steun en toeverlaat van dochter Madeleine. Hij laat dan ook echt wel àlles toe 😉
Op valentijnsdag (mama was nog aan het werk) plots een enorme paniektelefoon van de babysit: ze was net thuisgekomen met de kinderen en ze hadden Theo gevonden met een grote bloedende wonde. Madeleine was aan het huilen op de achtergrond.
In allerijl naar huis dus om Theo op te halen en te kijken wat er aan de hand was. In zijn lies zat een vrij groot gapend gat. Geen idee hoe hij dat had opgelopen. De 3 honden des huizes deden alsof hun neus bloedde….
Naar de praktijk met Theo, waar mama de wonde schoor, reinigde, opfristte en mooi hechtte. Handig toch als je een dierenarts in huis hebt….
Theo mocht thuis revalideren, al was het dan wel met huisarrest én een jasje aan tegen het likken. De wonde genas zeer mooi en hij had nergens last van.
Na een weekje mocht hij dan ook stilaan terug naar buiten gaan en van zijn vrijheid genieten.
Einde goed al goed zou je denken….
Maar wat was dat? Twee dagen later plots vocht uit de wonde en een kwalijk geurtje??
Mee naar de praktijk voor inspectie en wat blijkt: de wonde is volledig terug aan het openbreken.
Theo wordt dus opnieuw onder narcose gebracht op 22 februari en de wonde wordt terug opgekuist. Er zit een zware infectie in, dus er wordt een swab genomen die naar het labo gestuurd wordt voor een bacteriologisch onderzoek. Het aangetaste weefsel wordt ruim verwijderd, de wondranden opgefrist en alles wordt zeer grondig gespoeld. Er wordt een drain in de wonde geplaatst en opnieuw gehecht. Een veel grotere wonde dan oorspronkelijk natuurlijk aangezien er veel aangetast weefsel moest worden weggenomen. Gelukkig zit Theo goed in het vlees en heeft hij huid genoeg om alles mooi te kunnen sluiten 😊
Vreemd dat er plots een infectie opdook want de wonde was zo goed als volledig genezen. Misschien buiten iets opgelopen?
Opnieuw huisarrest dus, op ontstekingsremmers en antibiotica én ook een kraag op zodat hij zeker niet aan de wonde kan likken.
Ondanks al deze maatregelen wil de wonde echter niet genezen. Theo voelt zich duidelijk ook niet lekker en maakt koorts.
Hij wordt gehospitaliseerd op de praktijk zodat de wonde dagelijks gespoeld en verzorgd kan worden.
Er wordt veranderd van antibioticum en hij krijgt extra medicatie waardoor hij zich gelukkig snel wat beter voelt.
Ondertussen staan we voor een raadsel waarom deze wonde maar niet wil genezen en waarom we de infectie niet onder controle krijgen…
Er volgt een volledig bloedonderzoek en rx-foto’s om een onderliggende oorzaak op te sporen maar die blijken allemaal normaal. Ook een aids- en leukosetest zijn gelukkig negatief.
De wonde blijft draineren en ondertussen ontwikkelt hij ook emfyseem (onderhuidse opstapeling van lucht) ter hoogte van de wonde. Zijn linker achterpoot staat opgezwollen en crepiteert. Wat we vreesden gebeurt ook: de wonde breekt opnieuw open en Theo moet voor een 3de maal onder het mes.
Ondertussen schrijven we 2 maart en opnieuw wordt dus de wonde volledig opgekuist en al het slechte weefsel, dat nu reeds tot ver op zijn linker achterpoot reikt, verwijderd. De wonde wordt deels gehecht maar omdat de infectie nog steeds niet onder controle is, wordt een stuk opengelaten in de lies en wordt er een speciaal verband (Vexoderm) geplaatst dat we 5 dagen ter plekke laten. Dat vindt Theo niet zo leuk maar hij laat zich gelukkig wel zeer gewillig verzorgen en lijkt het allemaal een beetje te ondergaan, zolang hij maar voldoende aandacht krijgt.
Vol spanning werd er uitgekeken naar het resultaat van de swab, in de hoop dat we dan eindelijk met zekerheid het juiste antibioticum kunnen opstarten, maar tot ieders verbazing komt de swab negatief terug!! Men heeft geen bacterie kunnen isoleren in het labo……
Op goed geluk wordt een tweede antibioticum toegevoegd en klinisch doet Theo het goed. Hij maakt geen koorts, eet goed en loopt vrolijk rond op de praktijk, waar hij nu reeds 2 weken verblijft en allemans vriend is.
Op 7 maart vol spanning het verband verwijderd en wat blijkt: de wonde is opnieuw open gegaan. Dit begint dus een beetje hopeloos te worden……
Enig lichtpuntje is dat er duidelijk minder wondvocht aanwezig en dat de wonde niet meer ruikt
Een vierde maal onder het mes dus en deze keer maken we gebruik van een huidflap, aangezien de infectie momenteel onder controle lijkt en er door de vele operatie niet voldoende huid meer aanwezig is om de wonde zonder al te veel spanning te kunnen sluiten. De huid craniaal op het abdomen wordt ondermijnd en losgeprepareerd en door middel van een rotatieflap gebruikt om het grote defect op te vullen en te sluiten.
We beginnen stilaan een beetje moedeloos te worden en Madeleine loopt al weken op de toppen van haar tenen. Op haar vraag mag Theo naar huis om thuis te revalideren.
Na 4 dagen beginnen er hier en daar al weer wat openingen in de wonde te komen maar voorlopig staat ze nog mooi droog. Een week later komt daar ook alweer wat wondvocht bij dus weer grote paniek maar de wonde is niet verder opengegaan dus wachten we af.
Theo neemt nog steeds antibioticum, ontstekingsremmers en heeft kamerarrest met kraag op. Hij vindt dit natuurlijk steeds minder aangenaam…..
En dan plots een ommekeer: op 19 maart is het wondvocht verdwenen, worden de draadjes verwijderd en is de wonde (min of meer) dicht. Hij blijft nog steeds binnen met zijn kraag op maar eind maart wordt hij officieel genezen verklaard en mag hij terug naar buiten!
De eerste weken waren bang afwachten natuurlijk maar alles bleef goed gaan en ondertussen is het hele verhaal enkel nog maar een nare herinnering. Al blijft hij er wel een aantal littekens aan overhouden, maar die maken hem natuurlijk alleen maar nòg mooier!
