Bloedonderzoek en radiografieën leverden niets op.
Dus werd Gino onder narcose gebracht om in de keel te kijken. Daarbij zagen we dat hij een paradoxale beweging had van zijn strottenhoofd. Bij een normale ademhaling gaan de stembanden open bij inademing en sluiten ze zich bij het uitademen. Bij paradoxale (omgekeerde) ademhaling klapt het strottenhoofd dicht bij inademen en gaat het passief openen bij uitademen.
Op basis van deze vaststelling en de klinische symptomen kunnen we besluiten dat Gino lijdt aan larynxparalyse.

Larynxparalyse (verlamde stembanden) is een regelmatig voorkomende aandoening van de bovenste luchtwegen bij honden. Hierbij wordt het inademen bemoeilijkt. De aandoening kan milde tot zeer ernstige symptomen geven.

Vaak zien we dat de klachten langzaam erger worden. De klachten kunnen bestaan uit een piepend geluid bij inademen, benauwdheid en/of flauwvallen bij inspanning, veranderd stemgeluid, kokhalzen of hoesten tijdens het eten en drinken, stemverandering, moeite met ademhalen en een blauwverkleuring van de tong.

Oorzakelijke problemen kunnen liggen in een algemene zenuwaandoening of een traag werkende schildklier, waarbij ook vaak zenuwstoornissen ontstaan.

De Labrador heeft de twijfelachtige eer om deze lijst aan te voeren. Maar ook bij Golden Retrievers, Sint Bernards, Newfoundlanders, Rhodesian Ridgebacks, Afghanen en Ierse Setters komt de aandoening bovengemiddeld voor.
Bij de Bouvier, Siberische Husky, Malamute, Bullterrier en Witte Herder is een erfelijke variant bekend.
Bij de Dalmatiërs, Rottweilers, Leonbergers en de Pyreneese Berghond is een spier-zenuwziekte beschreven waar de stembanden bij betrokken zijn.

De diagnose larynxparalyse wordt gesteld met behulp van keelinspectie / bronchoscopie.

De behandeling bestaat uit een operatie.
Het rare blaffen blijft, maar het dier is niet meer benauwd. De behandeling van larynxparalyse is gericht op het wijder maken van de stemspleet, zodat de ademhaling ongehinderd kan plaatsvinden.
Hiervoor zijn in de loop der jaren vele technieken ontwikkeld. Alle technieken hebben dit zelfde doel maar ook hetzelfde nadeel: de stemspleet kan bij het slikken niet meer volledig sluiten.
In de afgelopen jaren heeft één techniek zich onderscheiden die zeer succesvol is en bovendien maar weinig complicaties met zich mee brengt. Dit is de zogenaamde unilaterale crico-arytenoid lateralisatie, ook wel bekend als de “Tie-back” methode. Hierbij wordt het (bovenste) aanhechtingspunt van de stemband wat naar achteren en opzij getrokken, de verlamde spier wordt als het ware vervangen door een hechting.

De belangrijkste complicatie na een larynxparalyse operatie is de mogelijkheid dat het dier zich verslikt. Met dit incidentele verslikken valt veel beter te leven dan met de ernstige benauwdheid en de gevolgen hiervan bij niet geopereerde honden.

Voor Gino ging het plots pijlsnel achteruit, de tijd begon te dringen.